ζωή στο χωριό, όπως παρουσιάζεται από τους εκπροσώπους της πρεσβύτερης γενιάς μιας και γραπτά στοιχεία δεν υπάρχουν, κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. Οι εικόνες που περιγράφουν οι παλιότεροι είναι εικόνες μιας εποχής γεμάτης πόλεμους, φτώχεια και ανασφάλεια . Είναι η εποχή του Β Παγκοσμίου Πολέμου, της κατοχής (1941-1944) και του Εμφυλίου πολέμου (1946-1949). Όλα αυτά τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στην πατρίδα μας, δεν μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστους τους κατοίκους των Αφροδισίων οι οποίοι είχαν ενεργό συμμετοχή σε όλους τους πολέμους αλλά και υπέφεραν στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν.
α χρόνια εκείνα, η κύρια απασχόληση του μεγαλύτερου ποσοστού των κατοίκων ήταν οι γεωργικές εργασίες. Ο καθένας καλλιεργούσε καθημερινά τα χωράφια και τους κήπους του και κατάφερνε να εξασφαλίζει τουλάχιστον τα προς το ζήν και καμιά φορά και κάτι παραπάνω το οποίο πουλούσε ή αντάλλαζε. Πολλοί από τους κατοίκους των Αφροδισίων εργάσθηκαν στα μεταλλεία της Κεράμου, ενώ άλλοι ακολούθησαν τους δύσκολους δρόμους της θάλασσας και της ξενιτειάς.
άνδρας του σπιτιού ασχολούνταν καθημερινά με τις γεωργικές εργασίες. Η γυναίκα, τις ώρες που δεν βοηθούσε στο χωράφι, ασχολούνταν με το νοικοκυριό και με την προετοιμασία των παιδιών για το σχολείο. Τα παιδιά φοιτούσαν στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο Αφροδισίων. Τους καλοκαιρινούς μήνες βοηθούσαν και αυτά στις γεωργικές εργασίες και κυρίως στο θέρισμα και στο αλώνισμα.
τις αρχές της δεκαετίας του 60 οι περισσότεροι κάτοικοι άρχιζαν να αναζητούν ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή, μακριά από την φτώχεια και την κουραστική ζωή του χωριού . Έτσι πολλοί μετανάστευσαν μόνιμα στις πόλεις – στην πόλη της Χίου και της Αθήνας – ενώ κάποιοι άλλοι ακολούθησαν τον δύσκολο δρόμο της ξενιτιάς ταξιδεύοντας για τη Αμερική – κυρίως – αλλά και την Αυστραλία. Το 1977 σταματάει να λειτουργεί το δημοτικό σχολείο του χωριού, χρονιά που οριοθετεί το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης. Έκτοτε τα Αφροδίσια μετατράπηκαν σε χωριό του «καλοκαιριού», εικόνα σύμφωνη με αυτή των υπόλοιπων χωριών της Βόρειας Χίου.
ήμερα τα Αφροδίσια, όπως και όλα δυστυχώς τα χωριά της Βόρειας Χίου, παρουσιάζουν δύο όψεις. Την μία του καλοκαιριού όπου το χωριό σφύζει από κόσμο και αυτή του χειμώνα , όπου ο συνολικός αριθμός των κατοίκων δεν ξεπερνά τους δέκα. Η εποχή της συγκομιδής των ελιών για την παραγωγή του ελαιόλαδου (τέλη Οκτωβρίου- τέλη Νοεμβρίου) είναι μια περίοδος όπου γεμίζει λίγο το χωριό, μιας και πολλοί είναι αυτοί που ταξιδεύουν ως εκεί για να μαζέψουν ακόμα τις ελιές από τα χωράφια που άφησαν οι παππούδες, τα οποία δεν τους κάνει καρδιά να αφήσουν αναξιοποίητα. Τις υπόλοιπες εποχές η εικόνα λίγο – πολύ είναι ίδια. Αυτή των 4 – 5 κατοίκων οι οποίοι μαζεύονται κάθε βράδυ κοντά στο τζάκι τα λένε για λίγο και μετά ένας ένας παίρνει τον δρόμο για το δικό του σπίτι.
